50. To leć. Szczęścia wam życzę.

- A może Chiny?- zaśmiałam się.

- To przynajmniej lepsze od Iraku.- zawtórował mi.

- Oj tam przynajmniej jestem oryginalna.- broniłam się.- Polska? Zuza mówiła, że tam jest wspaniale.

- Łukasz też tak mówił.- odparł.- A co powiesz na Paryż?

- Ooo, miasto zakochanych.- rozmarzyłam się.

- Tak, w sam raz dla nas.- pocałował mnie w czoło.

Od ponad godziny siedzieliśmy w pokoju hotelowym Marcela i dyskutowaliśmy o tym gdzie się wybierzemy na „wakacje”. Padło wiele dziwnych pomysłów, większość moich.

- A może na jakąś wyspę? Ibiza? Kuba?

- To nie jest zły pomysł.

- No przecież wiem.- uśmiechnęłam się.- To Polska, Paryż czy Ibiza?

- Do Polski możemy się kiedyś wybrać z Kubą, Piszczem albo Lewym.- oznajmił.

- Też racja. To może Ibiza?

- To ustalone.- pocałował mnie.- Tydzień na Ibizie.

- Już nie mogę się doczekać.- ucieszyłam się.- Myślisz, że do tego czasu Zuza i Łukasz się pogodzą?

- Jestem pewny. Od czasu ich kłótni Łukasz chodzi przybity.

- Zuza też się dziwnie zachowuje.- przyznałam.

- Będzie dobrze, nie musisz się o nich martwić. Łukasz jest odpowiedzialny.- przytulił mnie.

- Mam taką nadzieję.- westchnęłam.

- Spokojnie. Nie zaprzątaj tak tym sobie ślicznej główki.

- Ale się podlizujesz.- zaśmiałam się.

- Wcale nie. Wiem, ze nie muszę.

- Taak? A kto ci tak powiedział?

- Nikt nie musiał mi mówić.- pocałował mnie w policzek.- Już za dobrze cię znam kochanie.- szepnął mi do ucha.

- Nie bądź taki pewny siebie.- zaczęłam go namiętnie całować.

#Hannah

- Bardzo się denerwujesz?- zapytałam, kiedy Marco szykował się na ostatni trening przed meczem.

- Tak, ale staram się to opanować.- zaśmiał się.

- Jak dla mnie już jesteście zwycięzcami.- pocałowałam go.

- Dzięki kochanie.- puścił mi oczko.

- Nie masz za co, a teraz leć, bo się spóźnisz.- klepnęłam go w tyłek, śmiejąc się.

- Do zobaczenia na meczu!- krzyknął i wyszedł z pokoju.

Kilka minut później byłam w drodze do Heidi. Weszłam akurat, kiedy żegnała się z Marcelem.

- Oh oh, jak słodko.- zaśmiałam się.

- Nikt cię nie nauczył pukać?- Heidi rzuciła we mnie poduszką.

- Uczę się od najlepszych.- puściłam jej oczko.

- To ja lecę. –powiedział Marcel i wyszedł.

- Idziemy pozwiedzać sklepy przed meczem?- zaproponowałam.

- Głupie pytanie. Jasne, że tak.- zaśmiała się.- Pytałaś Zuzę?

- Tak, ale powiedziała, ze nie ma nastroju.

- Mogliby się już z Łukaszem pogodzić.- westchnęła.

- W końcu się pogodzą, zobaczysz. A teraz lecimy.

Wyszłyśmy z hotelu i skierowałyśmy się do jakiegoś centrum handlowego.

- Jeszcze ci się nie chwaliłam.- Heidi zaczęła się szczerzyć.- Wyjeżdżam z Marcelem na Ibizę.

#Zuza

Siedziałam w pokoju hotelowym i czekałam na ulubiony serial. Łukasz dawno wyszedł na trening. Od ostatniej kłótni sprzeczamy się o wszystko. Chciałam dostać oddzielny pokój, ale wszyscy (oprócz mnie i Piszcza) uznali, że jeśli wylądujemy razem to w końcu się pogodzimy. Jesteśmy tu już kilka dni i na razie nie działa.

Nagle usłyszałam otwieranie się drzwi. Z początku myślałam, ze to dziewczyny przyszły, żeby dalej mnie namawiać na zakupy. Jak się później okazało myliłam się. Do pokoju wleciał Piszczu, w jeszcze gorszym nastroju, niż kiedy wychodził.

- Co jest tym razem?- zapytałam niby od niechcenia.

- Tym razem?!- prawie krzyknął.

- Bardzo przepraszam, ale to nie ja od kilku dni o wszystko się czepiam.- syknęłam.

- Że niby ja się czepiam?- zdziwił się.

- Nie no coś ty! To mi nie pasowało śniadanie. To mi nie pasowała pościel, łazienka, telewizor i to mi nie podobał się kolor ścian!- wrzasnęłam.- A przede wszystkim to zapewne mi nie odpowiadał lokator.- dodałam trykając go palcem w klatkę piersiową.

- Ale to nie ja zwalam całą winę na innych.- odparł oschle.

- Nie wierzę, że aż tak się zmieniłeś.- szepnęłam ze łzami w oczach.- Nadal nie rozumiesz, ze się o ciebie martwię?!- wybuchnęłam.

- Rozmawialiśmy na ten temat i wiesz, jak się to skończyło. Więc proszę nie zaczynaj znowu!- zabrał wodę i wyszedł.

Usiadłam na kanapie i rozpłakałam się. Dokładnie tak, od przyjazdu do Londynu, wyglądają nasze rozmowy. Kiedy tylko zacznę trudny dla niego temat, zaczyna krzyczeć i wychodzi.

Spojrzałam na pierścionek zaręczynowy i przypomniałam sobie wszystkie te cudowne chwile. To dało mi siłę.

- Nie poddam się. Jeszcze dzisiaj wszystko będzie okej.- zarządziłam.

Przetarłam łzy i zadzwoniłam do dziewczyn, o której spotykamy się, przed meczem. Miałam jeszcze ponad trzy godziny. Wzięłam długą, odprężającą kąpiel. Półtorej godziny przed umówionym czasem zaczęłam się szykować. Skończyłam akurat, kiedy dziewczyny przyszły.

- Widzę, że jesteś pozytywnie nastawiona. Wszystko już okej?

- Jeszcze nie Han, ale jeszcze dzisiaj będzie.- uśmiechnęłam się.

- I taką Cię kocham.- Heidi mnie przytuliła.

- Dzięki… To idziemy?

- Jasne.- odparły.

- Nie! To jest zły sen prawda?!- mówiłam przez łzy.

Na Wembley wszyscy kibice BVB byli załamani. Bayern Monachium wygrał Ligę Mistrzów. Mimo tego wszyscy, którzy naprawdę byli dzisiaj sercem z Borussią, podziękowali piłkarzom i całemu sztabowi za wspaniały sezon. Chłopaki dali z siebie wszystko.

Przez parę minut kompletnie się wyłączyłam. Han i Heidi coś do mnie mówiły, ale nie kontaktowałam. Wszystkie moje myśli krążyły wokół pewnego piłkarza odbierającego medal. Łukasz miał minę jakby przegrał wszystko. Nie wstydził się łez, które ciekły i nie miały zamiaru przestać.

- Chyba naprawdę nie wiedziałam, jakie to dla niego ważne.- mruknęłam.

Kiedy wszyscy wrócili na boisko, jak torpeda wystartowałam z trybun. Miałam jak najszybciej znaleźć mojego Piszcza.

Od razu go zauważyłam. Stał z Kubą i Sebastianem. Bez wahania podbiegłam i mocno go przytuliłam.

- Przepraszam.- wyszeptałam.

Łukasz stał jak wryty. Chyba się tego nie spodziewał.

- Teraz mówisz, że to ty powinieneś ją przeprosić.- podpowiedział mu Błaszczykowski i puścił mi oczko.

- Tak.. Ja przepraszam. Zuza, wiem że się o mnie martwisz i dziękuję ci za to, ale ten meczem naprawdę był dla mnie ważny.

- Rozumiem i przyjmuję przeprosiny.- pocałowałam go.

Strasznie mi tego brakowało. Jego bliskości, dotyku, pocałunków…

- To ja nie przeszkadzam.- powiedział Kuba i zerknął w stronę jakiejś blondynki.

- A kto to jest?- zaciekawiłam się.

- Agata.- uśmiechnął się.- Poznałem ją parę dni temu.

- To leć. Szczęścia wam życzę.- zaśmiałam się.

- Dzięki. Do zobaczenia później.- odparł i popędził w stronę nowej dziewczyny.

~*~

Wiem, że długo nie pisałam xd ale miałam chwilowy brak weny ;_;
może wam się trochę spodoba ;3
Wiem też, ze miałam jeszcze więcej namieszać Piszczowi i Zuzie, ale nie mogłam na nic wpaść x.x

Konkurs ->> http://imagineitifyoucan.blogspot.com/ ♥

jakie to prawdziwe xd ♥