48. Już chyba wiesz o co chodzi.

#Marco

- Denerwuję się. Ja się denerwuję.

- Reus uspokój się. Zachowujesz się jak pięcioletnie dziecko.- Heidi mnie wyśmiała.

- To nie moja wina. Ty byś się nie denerwowała na moim miejscu?

- Nie.- zaśmiała się.- Bo ja nigdy nie będę na twoim miejscu.

- Może i nie, ale wyobrazić sobie możesz, nie?

- No właśnie nie.- przyznała.- Już. Nie stresuj się tak blondynko.- klepnęła mnie w tyłek.

- Nie podrywaj mnie! Wiem, ze na mnie lecisz i w ogóle, ale ja mam dziewczynę. I to ciężarną!

- Trzeba było się zabezpieczać, to by dziecka nie było.

- Jesteś niemożliwa!- wybuchnąłem śmiechem.- Dziwię się jak Marcel z tobą wytrzymuje. Nigdy go nie widziałem z dziewczyną twojego typu.- oznajmiłem.

- Mojego typu?- zdziwiła się.

- Chodzi mi o to, ze jego dziewczyny zawsze były prawie jak on. Wyciszone, spokojne i milutkie.

- Chcesz mi powiedzieć, ze nie jestem wyciszona i milutka?- oburzyła się i rzuciła we mnie wstążką.

- Nie, wcale nie.- broniłem się.- Ty po prostu jesteś jego kompletnym przeciwieństwem.- wyjaśniłem.

- Powiedzmy, ze kupiłam tą wersję.- zaśmiała się.

- A co z tymi balonami?

- No jak to co? Dmuchaj!- zarządziła.

- A ty? Miałaś mi pomóc.

- Ja, jako, że tylko pomagam, będę je wiązała.

- Zabawne, baaardzo zabawne. Ciekawe jak ja się później odezwę.

- Spokojnie. Bez twojego gadania się obejdzie bejbe. A teraz ruszaj ten seksi tyłek i do roboty!

Zaśmiałem się pod nosem i zabrałem do dmuchania balonów. Na tym zajęciu zeszły mi prawie dwie godziny. Ledwo oddychałem, ale warto było. Zanieśliśmy wszystkie do mojej sypialni na podłogę.

- Dobra. Miejsce gdzie zapłodniłeś moją przyjaciółkę mamy z głowy. Co robimy w salonie?

- Myślałem, żeby zrobić romantyczną kolację. Tylko jest jeden problem.

- Jaki?

- Nie umiem gotować.- przyznałem.

- HAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA. To jak chcesz zrobić tą kolację?

- No właśnie.- zacząłem się do niej szczerzyć.- Pomyślałem sobie, że może mi pomożesz.

- Że ja? Mam gotować? Dobre żarty.

- No Heidi! Kochanie. Błagam Cię! Wiem, że umiesz.

- Skąd niby?- uniosła brew.

- Heidi, mi kiedyś mówiła.- uśmiechnąłem się.

- Dobra. Ale jeśli kiedyś ją skrzywdzisz, to będziesz się dławił tym co przygotowałam.

- Pierwszy raz mi grozisz, jeśli chodzi o Han.- zaśmiałem się, dość nerwowo.

- Bo to poważna sprawa.- przymrużyła oczy.

- Okej okej.- uniosłem ręce.

Heidi poszła do kuchni a ja zabrałem się za przystrojenie stołu. Byłem z siebie dumny, kiedy udało mi się równo położyć obrus.

- Wiesz co mnie zawsze zastanawiało?- odezwała się nagle.

- Co takiego?

- Dlaczego fani i paparazzi, prawie wcale was nie męczą.

- Po prostu umiemy się z nimi dogadać. Poza tym w Dortmundzie BVB jest traktowane jak świętość, ale to chyba wiesz, co nie?

- No tak. To można powiedzieć, że żyje wam się tutaj wspaniale.

- Można tak powiedzieć.- zaśmiałem się.- Dzięki, że mi pomagasz.

- Nie ma za co.- odparła.- A dlaczego nie poprosiłeś Mario?

- Sam nie wiem. Coś mi podpowiadało, że ty będziesz lepsza.

- Uznam to za komplement.- uśmiechnęła się.

- Bo to był komplement- puściłem jej oczko.

- I kto tu flirtuje.- zaśmiała się.

Pokręciłem głową i wróciłem do szykowania stolika. To jest na serio trudniejsze niż myślałem. Nigdy nie lubiłem się bawić w jakieś szczegóły i inne duperele. Ale muszę się postarać, bo w końcu chodzi o Hann.

Wyrobiliśmy się ze wszystkim kilkanaście minut po szesnastej. Hannah miała być u mnie o siedemnastej.

- No to ja spadam kochasiu.

- Lepiej trzymaj za mnie kciuki, a nie się śmiejesz.

- Nie masz się czym martwić.- przytuliła mnie.

- Jeszcze raz dziękuję za pomoc kochanie.- uniosłem brew.

- Oj Reus, ty blondynko. Powodzenia.- zaśmiała się i wyszła.

Zamknąłem drzwi i poszedłem się przebrać.

#Hannah.

Kompletnie nie ma pojęcia o co chodziło Marco, kiedy zadzwonił dzisiaj rano i oznajmił, ze mam się ładnie ubrać i na siedemnastą u niego być. Dowiedziałam się tylko, że to miła niespodzianka. Jeszcze bardziej się przeraziłam. Znając jego możliwości, a właściwie nie znając ich, mogę spodziewać się nawet lotu na Marsa. Tym bardziej, że podobno Heidi mu pomagała.

Próbowałam odsunąć od siebie wszystkie te myśli i jakoś się wyciszyć. Kilka minut przed szesnastą zaczęłam się szykować.

- Chyba jednak nie powinnam zakładać tych szpilek.- mruknęłam patrząc na odbicie w lustrze.- Ciąża wymaga poświęceń.- dodałam zmieniając je na baletki.

Wzięłam torebkę i wyszłam z domu. U Marco drzwi były otwarte, więc weszłam bez pukania.

- Marco.- zawołałam.

#Marco.

- Już idę Skarbie.- odparłem, kiedy usłyszałem wołanie.

Poprawiłem włosy, psiknąłem się perfumami, schowałem pierścionek do kieszeni i wyszedłem do niej.

- Teraz nie ma odwrotu stary.- pomyślałem.

- Łał, jak tu ślicznie. Nie spodziewałam się.- zaśmiała się.- A z jakiej to okazji?

- A musi być okazja?- zapytałem.- Ale możemy uznać, że to dla naszego maluszka.- uśmiechnąłem się i pocałowałem ją.

- Powiedzmy, że wierzę.- uniosła brew.

- Jak wolisz.- wzruszyłem ramionami.- Widzisz kochanie, mamusi mi nie wierzy.- powiedziałem głaszcząc brzuch Han.

- A właśnie. Jutro mam wizytę. Idziesz ze mną?

- Mam trening.- odparłem smutno.

- Wiem, dlatego umówiłam nas pod wieczór. To jak?- zapytała siadając przy stole.

- Skoro tak, to jasne, że idę.- oznajmiłem.

Siedzieliśmy przy kolacji już ponad trzy godziny, a ja nadal nie mogłem się zebrać na odwagę, żeby poprosić ją o rękę.

- Przyniosę jeszcze szampana.- oświadczyłem lekko zdenerwowanym głosem.

- Nie powinnam już pić.- zaśmiała się.

- Skusisz się jeszcze na lampkę. Możesz iść do mojego pokoju.

Teraz już naprawdę nie było odwrotu. Hannah wstała i ruszyła w stronę sypialni. Włożyłem rękę do kieszeni i nerwowo bawiłem się pudełeczkiem.

- Dasz radę. Spokojnie ona się zgodzi.- pocieszałem się.

- Marco o co tu chodzi?

- Chyba już jest w pokoju.- zaśmiałem się.

- Już idę.- zawołałem.

Chwyciłem szampana i poszedłem do pokoju. Wiedziałem, ze się zdziwi. W końcu cała podłoga była w balonach, a sypialnię mam dość dużą.

Postawiłem szampana na biurku i uśmiechnąłem się do szatynki.

- Co ty kombinujesz?- spojrzała na mnie rozbawiona.

Jej oczy były tak radosne, jak wtedy gdy się poznaliśmy. To w tym spojrzeniu tak się zakochałem.

- Usiądź.- wskazałem na łóżko.

Kiedy się tam znalazła podszedłem bliżej i łapiąc ją za dłoń klęknąłem.

- Nie!- niedowierzała,

Uśmiechnąłem się i zacząłem mówić.

- Już chyba wiesz o co chodzi. Więc Hannah. Mam nadzieję, że uczynisz mi ten zaszczyt i zgodzisz się zostać panią Reus. Wiem, że czasem się kłócimy, ale kocham cię najbardziej na świecie i nie potrafię o tobie nie myśleć. Wyjdziesz za mnie?

- Tak! Oczywiście, że tak.

Założyłem jej pierścionek na palec i pocałowałem.

- Kocham Cię Marco.

~*~

macie rozdział, a ja w końcu lecę spać xd ♥

nawet za bardzo nie wiem co jest w tym rozdziale, więc się nie dziwcie, że tam może być coś od czapy xd

właśnie tak teraz wyglądam xdd #heheszki