52. Daj mi go do telefonu.

- Ale się uśmiałeem.- Marco odparł z sarkazmem.

- Dobra, a teraz coś poważniejszego.- zaczęła Heidi.- Mam do ciebie sprawę.- zwróciła się do mnie.

- Mam się czegoś obawiać?- zdziwiłam się.

- Po powrocie z Ibizy przeprowadzam się do Marcela.- powiedziała niepewnie.

- Co? Zostawiasz mnie?

- Dasz radę. Tylko nie krzycz.- zaśmiała się.

- A co z domem?- zapytałam zmieniając temat.

- Leah w nim zamieszka.- oznajmiła.

Spojrzałam na nią jak na idiotkę.

- A od kiedy to wy się tak kochacie?

- W końcu to siostra mojego chłopaka, musiałam się do niej przekonać.- zaśmiała się.

- Marcel ja cię kocham normalnie. Udało ci się ją zmienić w ciągu...- zawahałam się.- Ile wy już jesteście razem?

- Osiem miesięcy.- podpowiedziała mi Heidi.

- No właśnie zmieniłeś ją w osiem miesięcy, a mnie się to nie udało przez kilkanaście lat. Ty jesteś niewiarygodny.

- Uznam to za komplement.- odparł.

- I dobrze, bo to był komplement.

- Bo zacznę się robić zazdrosny.- wtrącił Marco.

- Nie masz o co głuptasie.- zaśmiałam się.- My się zbieramy, bo zaraz mamy wizytę u lekarza.

- Wyślij mi zdjęcie mojego chrześniaka.- Heidi puściła mi oczko.

- Nie ma sprawy. Miłych wakacji.- uśmiechnęłam się i przytuliłam ich.

Wyszliśmy z lotniska i pojechaliśmy do pani doktor.

#Heidi

Lot minął mi na rozmowie z Marcelem i słuchaniu muzyki. Pod wieczór byliśmy na miejscu. Od razu poczułam się lepiej.

- To będą niezapomniane wakacje.- westchnęłam.

- Z tobą na pewno.- pocałował mnie.

Uśmiechnęłam się pod nosem i ruszyłam w stronę taksówki. Mężczyzna zawiózł nas do domku, który wcześniej wynajął Marcel. Zostawiliśmy rzeczy i wyszliśmy na spacer brzegiem plaży. Kiedy wróciliśmy do domu było już sporo po drugiej. Szybko się wykąpałam i wskoczyłam do łóżka. Chwilę później Marcel był obok mnie.

- I jak pierwsze wrażenia?

- To wszystko mnie zauroczyło.- przyznałam.- Jak na razie jestem zachwycona. Oby tak było do końca.- pocałowałam go.

- Na pewno będzie.- przytulił mnie.

- Dobranoc.

- Kolorowych Misiek.

Ułożyłam się wygodnie w jego ramionach i zasnęłam.

Około dwunastej obudził mnie szum fal. Uśmiechnęłam się i przetarłam zaspane oczy.

- Długo się tak przyglądasz?- zapytałam.

- Jakieś dwadzieścia minut, no może trzydzieści.- zaśmiał się.

- Chyba nie zrobiłam nic głupiego przez sen?

- Poza tym, że mnie skopałaś to nie.

- Przepraszam. Wiesz, że nie chciałam.

Nagle blondyn wybuchnął śmiechem. Wtedy zdałam sobie sprawę, ze robił sobie ze mnie żarty. Walnęłam go poduszką w ramię i zaczęłam się śmiać. W pewnym momencie za bardzo się wychyliłam i zleciałam z łóżka. Na szczęście nic sobie nie zrobiłam, choć znając mnie mogło się różnie skończyć.  Zaczęłam śmiać się jeszcze bardziej, a Marcel tylko patrzył na mnie jak na idiotkę.

- Nigdy nie widziałeś jak człowiek spada z łóżka?

- Nigdy nie widziałem, żeby ktoś się po tym śmiał tak bardzo jak ty.

Ogarnęłam się i wyszliśmy trochę pozwiedzać.

Muzea, starówki, kościoły, plaża... a pod wieczór zabawa w klubie.

Większość mężczyzn była mną konkretnie zainteresowana, ale na ich nieszczęście Marcel ciągle był przy mnie. Przez całą noc tańczyliśmy, piliśmy i śmialiśmy się razem. Do domu wracaliśmy pieszo trzymając się za ręce.

- Mam najcudowniejszego chłopaka na świecie i możecie mi go cholernie zazdrościć!- wrzasnęłam i pocałowałam blondyna.

- Jesteś szalona.- zaśmiał się.

- Dopiero teraz to odkryłeś?- włożyłam mu rękę pod koszulkę i przygryzłam wargę.

- Nie kuś, do domu jeszcze kawałek.- mruknął.

- Przecież ja nic nie robię.- odparłam niewinnie.

Spojrzał na mnie z uniesioną brwią.

- Ja wiem co to wszystko oznacza kochanie.

- Skoro wiesz, to może byś trochę przyśpieszył?

- No nie wiem.- droczył się ze mną.

- Marcel, jestem kompletnie pijana i do tego napalona. Wykorzystaj to. Taka sytuacja może się szybko nie powtórzyć.- bełkotałam.

Widziałam zdziwienie na jego twarzy. Kompletnie nie miałam panowania nad tym co robiłam, myślałam i mówiłam. Dlatego nie dziwiłam się, że był tak zszokowany tym co się działo.

Po chwili zaśmiał się jak gdyby nigdy nic. Złapał mnie ponownie za rękę i dalej szliśmy do domu. Mimo sporej ilości alkoholu we krwi starałam się podziwiać Ibizę nocą. To miejsce było cudowne. Pomyśleć, że właśnie skończył się drugi, właściwie trwał już trzeci, dzień naszego pobytu tutaj.

- Przeszło ci już trochę?- zaśmiał się, kiedy byliśmy na miejscu.

- Trochę.- zaśmiałam się i puściłam mu oczko.

Weszliśmy do środka i od razu przemieściliśmy się do sypialni.

Niezapomniana noc na Ibizie.

Obudziłam się około czwartej rano, przez głośne grzmoty. Ziewnęłam i podeszłam do okna. Na dworze rozpętała się porządna burza. Uśmiechnęłam się pod nosem. Rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu ubrań. Po prawie dziesięciu minutach szukania stwierdziłam, że szybciej będzie jeśli założę nowe ubrania. Szybko wyciągnęłam pierwsze lepsze ciuchy, chwyciłam aparat i wybiegłam z domu, tak żeby nie obudzić Marcela. Nie wzięłam statywu, żeby nie robić sobie zbędnego ciężaru. Pobiegłam około dwustu metrów za dom. Był tam świetny widok na Morze Śródziemne, a jeszcze lepszy na pioruny. Nagrałam krótki filmik powitalny, żeby opowiedzieć gdzie jestem. Później przystąpiłam do najlepszego. Zdjęcia wychodziły cudowne. Każde lepsze od poprzedniego. Byłam tak pochłonięta robieniem zdjęć, ze nie zauważyłam dzwoniącego telefonu. Dopiero, trzy godziny później, kiedy burza się zakończyła, a ja wracałam szczęśliwa do domu, na drodze spotkałam Marcela.

- Gdzieś ty była?- prawie krzyknął.

- Na polanie niedaleko domu. Przebudziłam się, była burza...- tłumaczyłam się.

- Mogłaś mi zostawić wiadomość. Obudziłem się a ciebie nie było. Telefonu też nie odbierałaś. Bałem się, ze coś ci się stało.- przytulił mnie mocno.

Czułam jak mocno i szybko biło mu serce. Zdałam sobie sprawę, ze naprawdę mocno go wystraszyłam.

- Przepraszam.- powiedziałam ze skruchą.

- Najważniejsze, ze nic ci nie jest.- pocałował mnie w czoło.

Objął mnie ramieniem i wróciliśmy do domu. Przebrałam się i razem zjedliśmy śniadanie.

Około dziesiątej poszliśmy na plażę. Kiedy Marcel poszedł po coś do picia, zadzwonił mi telefon.

- No hej co tam słychać?- zapytała Han.

- Dobrze, siedzimy na plaży i się smażymy.- odparłam.- A co tam u was?

- Wszystko po staremu, siedzimy u Marco i oglądamy filmy.

- Zabrałby cię gdzieś a nie.- zaśmiałam się.

- To jemu to mów a nie mi.- zawtórowała mi.

- Daj mi go do telefonu.- zarządziłam.

- Przykro mi, ale wyszedł do sklepu na zakupy. Na razie siedzę z Mario i Kevinem.

- Ma szczęście. Pozdrów ich ode mnie. Muszę kończyć, zadzwonię później. Pa.

- No pa.- powiedziała i się rozłączyłam.

Ułożyłam się wygodnie na kocu i przymknęłam oczy. Wsłuchiwałam się w szum morza i czułam na ciele ciepły wiatr.

~*~

Wiem, że tym, że tak długo na rozdział czekaliście zasłużyłam sobie na spalenie na stosie. XD
ale po prostu nie mogłam się za niego zabrać :o
Przepraszam, mam nadzieję że mi wybaczycie ♥

hahahahahahahahahahahaha xd ♥