45. Tyle, że ten jeden wcale nie musi.

#Heidi

Od razu wskoczyłam na łóżko i zasnęłam. To był ciężki dzień.

Wstałam około dziesiątej. Zjadłam śniadanie i usiadłam przed telewizorem. Dawno już tak nie leniuchowałam. Humor dopisywał mi jak nigdy. Akurat śmiałam się ze sceny teleturnieju, kiedy zadzwonił dzwonek. Wstałam i otworzyłam.

- Hej.- do mieszkania wpadł Daren.

Pocałował mnie w policzek i z gitarą poleciał na kanapę.

- Co ty tu robisz?- zdziwiłam się.

- Mam dla ciebie niespodziankę.- uśmiechnął się.

- Chyba nie chcesz mnie zabić tą gitarą co?- zażartowałam

- Kurde! Zdemaskowałaś mnie!- zaśmiał się.

- A tak na serio? Co to za niespodzianka?

- Usiądź.- poklepał miejsce naprzeciwko siebie.

Lekko zdezorientowana usiadłam i czekałam co zrobi chłopak. Uśmiechnął się do mnie po czym w rytmie granym na gitarze zaczął śpiewać.

- You know you make me complete. My missing puzzle piece...- zakończył.- Heidi, zakochałem się w tobie.- oznajmił tonem, jakby sam w to nie wierzył.

Ja nie wierzyłam. Nie docierało do mnie to co właśnie usłyszałam. Przecież to niemożliwe, żeby tak szybko się we mnie zakochał. Może zauroczył, w co też wątpię, ale na pewno się nie zakochał. Ja jestem tego pewna.

- Daren, ja…- zacięłam się.- Nie mam pojęcia co powiedzieć.

- Nie musisz nic mówić.- odparł i chciał mnie pocałować.

- Nie.- zatrzymałam go dłonią.- Nie! Przecież to się nie uda.

- Dlaczego? Przecież ty jesteś sama, ja też.. nie widzę problemu.

- Otóż to, ja mam chłopaka.- przyznałam.

- Wróciłaś do niego?- zdziwił się.

- To była jedna wielka pomyłka. Ja go kocham najbardziej na świecie. Przykro mi, ze tak wyszło.- spuściłam głowę.- Ale zawsze możemy zostać przyjaciółmi.

- Dobrze.- uśmiechnął się.

- Przecież mówię, ze mi przy… zaraz zaraz. Dobrze?- wytrzeszczyłam oczy.- Jak to?

- Jasne, że mi przykro, ale dam radę.- oznajmił.

- Naprawdę? Nie jesteś na mnie zły?

- Skądże. Jest okej.

- To się cieszę.- uśmiechnęłam się.

- Mogę cię przytulić?- zapytał.

- Jasne. Nie musisz o to pytać.- odparłam i sama go przytuliłam.

- Dzięki.- zaśmiał się.- To ja będę leciał. Zadzwonię, to może razem gdzieś skoczymy.- powiedział i wstał.

W tym samym momencie do domu wszedł Marcel. Spojrzał raz na mnie raz na Darena. Zacisnął szczękę i podszedł do mnie.

- Hej Kochanie.- pocałował mnie i objął w talii.

- To pa.- Daren wziął gitarę i wyszedł.

- A co to było zazdrośniku?- zaśmiałam się.

- Co on tu robił?- zapytał.

- Wpadł na chwilę. Wszystko sobie wyjaśniliśmy, więc nie musisz być zazdrosny.- pocałowałam go w policzek.

- Przy takiej dziewczynie jak ty, każdy facet jest konkurencją.- odparł

- A nie możesz po prostu zrozumieć, że mnie inni faceci nie interesują?

- Skoro tak, to jestem spokojny.- zaśmiał się.

- A tak właściwie to z jakiej okazji wpadłeś?- zaciekawiłam się.

- To musi być okazja, żebym odwiedził swoją dziewczynę?

- No nie, ale myślałam, że masz trening.

- Trenerowi coś wypadło, więc trening się opóźni. A że nie chciało mi się siedzieć w domu to wpadłem.

- To ja może pójdę się w końcu przebrać.- zaśmiałam się.

- W tej piżamie też wyglądasz ślicznie.

- Nie podlizuj się.

Pół godziny później wyglądałam jak normalny człowiek.

- Też się stresujesz?- zapytałam.

- I to jak!- odparła Han.

- Jak myślicie? Wygrają drugi raz z Realem?- zapytała Zuza.

- Jasne, że tak!- krzyknęłam.

Udało się. Chłopaki, a dokładniej Lewy, pokonali Real cztery do jednego. Wszystkie gole zdobył Robert. Takim oto sposobem BVB było o krok od finału na Wembley. Kibice byli szczęśliwi jak nigdy. Jednak to nie zmieniało tego, że Mario od przyszłego sezonu będzie grał dla Bayernu. Kiedy się o tym dowiedziałam, miałam ochotę coś rozwalić. Dlaczego to musiał być akurat Bayern!? Jedyny klub, którego szczerze nie cierpię. No, ale trudno, trzeba to uszanować. Szkoda było mi Marco. Kiedy się o tym dowiedział, kompletnie się rozkleił, zresztą Hannah też.

- No to teraz pasowałoby jakoś oblać zwycięstwo, co?- zaproponowałam.

- Do Heidi!- wrzasnął Hummels.

- Hahahaha, no pewnie.- zaśmiałam się.

- To mu lecimy do sklepu, a wy kierujcie się do Zielonej.- oznajmił Mats.- Marco idziesz z nami?

- No jasne! Jakbym śmiał odmówić!

Poszliśmy do sklepu i oczywiście musieliśmy zaliczyć przypał.

- Reus ty deklu! Po co brałeś tą puszkę?!- darłam się przez śmiech.

- No chciałem sobie pepsi wypić.- odparł.

- No ale żeby z samego środka?! Przecież mogłeś się domyślić, że ta ‘górka’ się rozwali.- oznajmił Mats.

- Pff! Teraz przynajmniej sprzątaczki mają co robić.- wybuchnął śmiechem.

- Ja na serio współczuję twojemu dziecku.- powiedzieliśmy równo.

- No bez przesady. Zobaczycie, ja się zmienię.- oznajmił ‘poważnie’

Spojrzeliśmy na siebie z Matsem, po czym wybuchnęliśmy śmiechem nie do ogarnięcia.

- Jasne, śmiejcie się ze mnie. Oczywiściee.- fochnął się.- Ale pomożesz mi jutro?!- zwrócił się do mnie.

- No jasne blondynko, ze ci pomogę.- dźgnęłam go w bok.

- Kochanie nie wyzywaj mnie od blondynek.

- Nie ma takiej opcji mój ty blond piłkarzyku.

Mats miał z nas bekę na maksa. Wszyscy się gapili, a on się śmiał w najlepsze. Kiedy w końcu dotarliśmy do domu wszyscy już czekali. Nikt nawet nie pytał co tym razem nasza wspaniała trójca uczyniła. Lepiej dla nich.

- Nie obrazisz się, że przyprowadziłem Leah?- nagle znalazł się przy mnie Marcel.

- Jasne, że nie.- uśmiechnęłam się.- A ty nie obrazisz się, ze zaprosiłam Darena?

- Przyznam, że nie skaczę z radości, ale ufam ci.- pocałował mnie.

- Kocham Cię.- przytuliłam go

- Ja też Misiek.- odparł.- Co powiesz na wakacje po Wembley?

- Jeszcze się nie dostaliście.- sprowadziłam go na ziemię.

- Ale jesteśmy coraz bliżej.- puścił mi oczko.

- No dobra. A gdzie się wybierzemy?

- Wszystko ustalimy po imprezie, co ty na to?

- Jestem za.- pocałowałam go w policzek i ruszyłam do reszty.

#Marcel.

Naprawdę nie podoba mi się ten cały Daren. Może i jestem zazdrosny, no ale nie mogę kolejny raz jej stracić, już i tak za dużo razy to zrobiłem. Nie mogłem patrzeć jak podchodzi do niego i przytula.

- Chyba serio jestem zazdrosny.- powiedziałem do Matsa.

- Nie masz o co. Przecież ona świata poza tobą nie widzi.- odparł i pomachał w stronę Heidi, która akurat na nas spojrzała.

- Wiem, ale ten koleś nie daje mi spokoju. Jakoś go nie trawię.

- To oczywiste, ale powinieneś trochę odpuścić.

- Może i masz rację.

- Może?! Czy ja się kiedyś myliłem?!- oburzył się.

- Naprawdę mam ci wyliczać?- zaśmiałem się.

- Dobra, dobra. Kumam aluzję.- poklepał mnie po ramieniu i odszedł.

Długo nie byłem sam, bo towarzystwa postanowił mi dotrzymać nowy przyjaciel mojej Heidi.

- Daren.- wyciągnął dłoń.

- Marcel.- niechętnie ją chwyciłem.

- Więc to ty jesteś tym chłopakiem Heidi?

- Jeśli dobrze pamiętam.- starałem się być miły.

- Szczerze? To sądzę, że na nią nie zasługujesz.- powiedział i napił się kolejnego łyka drinka.

- Bardzo się tym przejąłem. Naprawdę.- odparłem z sarkazmem.

- A powinieneś. Nie sądzisz, że ona się przez ciebie już wystarczająco nacierpiała?

- A nie sądzisz, ze to nie twoja sprawa i powinieneś się odwalić dopóki jestem miły?

- Tu cię zmartwię. Nie zamierzam się ‘odwalić’. Nie dam ci tej satysfakcji. Zobaczysz, ze jeszcze cię dla mnie zostawi.

- To powodzenia życzę.- wysyczałem.

- Hej chłopaki.-przyszła Heidi.

- Hej kochanie.- pocałowałem ją.

Długo i namiętnie, specjalnie przy nowym koledze.

- Jak tam się bawicie?

- Świetnie.- spojrzałem zwycięsko na Darena.

- Dokładnie.- powiedział.- Zatańczysz?

- Jasne.- odparła z uśmiechem.

Chłopak rzucił mi triumfalne spojrzenie i poszedł z moją dziewczyną na parkiet.

- Chcesz wojny? To będziesz ją miał.- mruknąłem i skończyłem piwo.

Ruszyłem w stronę Heidi i jego.

- Odbijany.- uśmiechnąłem się sztucznie i porwałem Heidi.

- Albo mi się zdaje, albo wyczuwam jakieś napięcie między wami.

- A nie chciałabyś, żeby dwóch facetów się o ciebie biło?- obróciłem ją.

- Tyle, że ten jeden wcale nie musi.- pocałowała mnie.

- Ale chce pokazać temu drugiemu, że nie ma tu czego szukać.- oznajmiłem.

- Jesteś niemożliwy.- zaśmiała się.

- Też Cię Kocham.- uśmiechnąłem się.

- Pomyślałem, że będzie ci się chciało pić od tych jego obrotów.- nagle wyrósł przy nas Daren ze szklanką w ręce.

- Dzięki.- wzięła napój.

- No to zaczynamy zabawę.- pomyślałem z uśmiechem.

~*~

Oł je bejbe *.* Za cztery dni Wembley ♥.♥

Następny rozdział nie będzie wcześniej niż w weekend, bo jadę na wycieczkę jutro ;'''3

Mam nadzieję, że się podoba bla bla bla ...

Marcel zabijasz ♥.♥ kjcvbdsgubsdndbhd suihinsvdusbi *.* *o*