3. Tak, ale to drobiazg.

- A jeśli ta dziewczyna tylko z nas żartowała?- obawiała się Han w drodze do centrum.
- Uspokój się. Zaraz się przekonamy.- odparłam.
- No, ale jeśli mam rację. Nie będzie ci wtedy przykro i głupio, ze się nabrałyśmy?- nie odpuszczała.
- Będzie, ale musimy sprawdzić.- oznajmiłam.
- Ja tam jej nie ufam.- stwierdziła.
- Zawsze możesz wrócić do domu, ale jeśli ona mówiła prawdę to zaraz ich poznamy.- powiedziałam zatrzymując się przed budynkiem.
- Wolę wejść i powiedzieć "A nie mówiłam" jeśli się okaże, ze miałam rację.- uśmiechnęła się i weszła do środka.
Rozejrzałyśmy się, ale nikogo nie widziałam. Ruszyłam w stronę wolnego stolika. Hannah ocknęła się i ruszyła za mną.
- Co ty wyprawiasz?- zapytała.
- Idę usiąść.- odpowiedziałam.
- Nie ma ich.- upomniała mnie.
- Tak wiem.- przytaknęłam.- Ale mają jeszcze 15 minut do 19:00.- dodałam.
Przyjciółka usiadła naprzeciwko mnie i pogrążyła się w myślach.
- Nad czym tak dumasz?
- Myślę czy przyjdą.- odparła.
- Za 13 minut się dowiemy.- odpowiedziałam.
- Jak myślisz, jeśli to na serio oni, to którzy?- zapytała szatynka.
- Nie wiem, to może być każdy z nich. Trudno zgadnąć, ale stawiam że to Marcel Schmelzer i Marco Reus.- oznajmiłam.
- Dlaczego akurat oni?- zdziwiła się.
- Bo oni właśnie weszli do kawiarni!- pisnęłam uradowana.
- CO?!- zdziwiła się i momentalnie odwróciła.
W wejściu stali dwaj piłkarze BVB. Od razu dopadli ich wierni kibice, głównie dziewczyny. Rozdali kilka autografów, porobili zdjęcia z fanami, chwilę pogadali i zaczęli się rozglądać po pomieszczeniu. Jeśli dobrze myślę to szukali nas. Jako, iż nie byłam pewna nie zwracałam ich uwagi. W końcu obrońca BVB spojrzał na nas i szturchnął kolegę. Tamten spojrzał pytająco na niego. Kiedy Marcel pokazał na nas Reus się uśmiechnął i razem ruszyli w naszym kierunku. Serce zaczęło mi walić jak szalone. Czułam się jak w najpiękniejszym śnie. Dosiedli się do nas. Hannah usiadła obok mnie, o oni naprzeciwko nas.
- Hej, to wy jesteście Hannah i Heidi?- zapytał Marco.
- Tak to my. Czyli naprawdę nas uratowaliście?- nie dowierzałam.
- Tak, ale to drobiazg.- odezwał się Marcel.
Był bardzo podobny do dziewczyny, z którą się niedawno spotkałyśmy, wnioskuję, ze to jego siostra.
- Człowieku, uratowaliście nam zycie, a ty mówisz, ze to drobiazg. Posłuchaj sam siebie. No chyba, ze ratowanie ludzi to twoje hobby.- wtrąciła się Han.
- Kiedy tak o tym mówisz, to brzmi poważniej.- zaśmiał się Reus.
- Może dlatego, ze to jest poważne.- zauważyłam.
- Opowiedzcie nam dokładnie jak to było, bo my pamiętamy wszystko tylko do porażenia, później straciłyśmy przytomność.- oznajmiła szatynka.
- Pamiętam, że akurat miałem ochotę gdzieś się przejść. Zabrałem ze sobą Marco i wyszliśmy. Nogi pokierowały nas na to pole, byliśmy jakieś 500 metrów od was, akurat kiedy piorun was poraził. Bez zastanowienia, najszybciej jak się dało, pobiegliśmy w waszym kierunku. Gdy byliśmy już na miejscu, straciłyście przytomność. Marco zadzwonił po pogotowie, a ja próbowałem was ocucić.- opowiadał.
Czyli moje usta stukały się z ustami samego obrońcy Borussi Dortmund. Na chwilę się rozmarzyłam. Czułam, ze moje policzki znacznie się zaczerwiniły...
- Kiedy pogotowie przyjechało, postanowiliśmy pojechać z nimi. W szpitalu dowiedzieliśmy się, że gdybyśmy znaleźli was kilka minut później wasza śmierć byłaby nieunikniona. Weszliśmy do was na chwilę. Byłyście całe w bandażach podłączone do kabelków... Marco prawie się popłakał.- oznajmił.
- Dlaczego lekarz, nie powiedział nam, kto nas uratował?- zapytałam.
- Nie wiem, nie mówiliśmy, żeby zachował to w tajemnicy.- powiedział Reus, jakby się bronił.
- Dlatego zdziwiło nas, ze nie chciałyście się z nami zobaczyć etc. Dopiero kiedy przez przypadek natrafiłem na informację w internecie, zadzwoniłem do Marcela i uzgodniliśmy, ze powinniśmy się z wami spotkać. Był jeden problem, nie mieliśmy czasu, ciągle mecze, treningi, wywiady, dlatego poprosiliśmy jego siostrę, żeby nas umówiła.- oznajmił Marco.
- Nawet nie wiecie ile to dla nas znaczy.- uśmiechnęłam się i łza szczęścia poleciała mi po policzku.
- Masz racje nie wiemy, ale cieszymy się, że mogliśmy was znowu zobaczyć, tym razem całe i zdrowe.- uśmiechnął się pomocnik BVB.
Spojrzał na kolegę. Szturchnął go, jakby tamten o czymś zapomniał.
- A no tak, wziąłem stamtąd twój aparat, bo to jedyne, co dało się uratować.- spojrzał przepraszająco na Han.- samego aparatu nie mam, bo nie nadawał się do użytku, ale uratowałem jedno zdjęcie.- uśmiechnął się i podał mi je.
Kiedy dotknęłam jego dłoni przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Moje rumieńce, które niedawno zniknęły w trybie natychmiastowym wróciły na swoje miejsce. Szybko zabrałam dłoń i zaczęłam się gapić na zdjęcie
- Dziękuję.- odpowiedziałam zawstydzona.
- Macie jakieś blizny po tym wypadku?- zaciekawił się Marco.
- No raczej, ze tak.- zaśmiała się Han.- Obie mamy bliznę na tym samym ramieniu.- powiedziała i odsłoniła lewe ramię.
- Wygląda jak tatuaż.- zaśmiał się.
- I każdy tak myśli.- zawtórowałam mu.
- Większość ludzi uważa, że takie blizny są oszpecające.- powiedział Schmelzer.
- Wiem. Też tak z początku uważałam, ale w końcu się do niej przyzwyczaiłam.- powiedziała Han.

~*~

Jej ;3 napisałam, ktoś się domyślił o kogo chodzi? :D Było dużoo możliwości xd Mam nadzieję, ze rozdział się podoba ^^