32. A wy mówicie, że to ja jestem ta nienormalna.

Impreza dopiero się rozkręcała, a my siedzieliśmy w pokoju i się całowaliśmy. Dużo bardziej pasuje mi ta opcja. Tym bardziej, że noga boli mnie tak strasznie, że mam ochotę ją odciąć. W pewnym momencie Marcel przez przypadek dotknął kostki.

- Ał.- jęknęłam.

- Bardzo boli?- zapytał troskliwie.

- Nie będę ukrywała, że tak.- odparłam i pojedyncza łza spłynęła mi po policzku.

- Poczekaj zaraz przyniosę ci tabletkę.- oznajmił i nim zdążyłam zaprotestować już go nie było.

Po chwili dostałam moje zbawienie. Kiedy połknęłam tabletkę zapadła kompletna cisza. Głupio gapiłam się w szklankę, którą trzymałam w ręku.

- Przepraszam.- powiedzieliśmy równo.

- Mogę pierwszy?- zapytał.

- Tak.- uśmiechnęłam się.

- Więc chciałbym cię przeprosić za to, że tyle się dzisiaj przeze mnie napłakałaś.- złapał mnie za rękę.- Naprawdę nie chciałem, żebyś cierpiała. Czuję się jak najgorszy śmieć. Zależy mi na tobie i mam nadzieję, że mi wybaczysz.- zakończył.

- Oczywiście, że ci wybaczę.- pocałowałam go w policzek.- JA też muszę cię przeprosić. Za to, że tak pochopnie wyciągnęłam wnioski, zamiast najpierw z tobą porozmawiać.- spuściłam głowę.

- Nie przepraszaj, mogłem bardziej uważać.- przysunął się bliżej i mnie przytulił.

Powiedz mu to! Wiesz dobrze, że on czuje to samo!

- Marcel.- zaczęłam.

- Tak?

- No bo ja...ja cię...- jąkałam się.

- Też cię kocham.- uśmiechnął się i zaczął mnie całować.

Jutro o dziesiątej chłopaki muszą się stawić na treningu, a jest już trzecia. 

Powodzenia życzę.

- Nie powinieneś iść spać? Jutro macie trening.- odezwałam się.

- Zakochani czasu nie liczą.- szepnął mi do ucha.

Moja twarz zalała się rumieńcem. 

- Marcel my się już zbieramy. Idziesz z nami?- do pokoju wleciał Hummels.

- Nie, on dzisiaj zostaję.- puściłam mu oczko.

- Chyba nie mam tu nic do gadania.- blondyn pocałował mnie w policzek.

- Rozumiem, rozumiem.- Mats poruszał brwiami.

- Idź już ty zboczeńcu!- zaśmiałam się.

Brunet wyszedł, a ja zaczęłam schodzić z łóżka. 

- Idę się umyć i zaraz wracam.- oznajmiłam, kiedy Marcel mnie złapał.

O kulach wyszłam z gościnnego i od razu napotkałam dziewczyny.

- Zgaduję, że dzisiaj nie będziesz miała dla nas czasu.- zaśmiała się Han.

- Dobrze zgadujesz.- odparłam.

- To jak coś to będziemy u Hannah.- powiadomiła Zuza.

- Okej.- uśmiechnęłam się.- A teraz przepraszam, ale śpieszę się.

- Już nas spławia!- podsumowała Han.

Zaśmiałam się pod nosem i weszłam do łazienki. Przygotowałam się do snu i wyszłam. Na korytarzu stał Lukas w samych bokserkach.

- Gdyby Hannah cię teraz zobaczyła...- zaśmiałam się.

- Jej strata.- uśmiechnął się.- Wszystko już okej?

- Tak.- odetchnęłam z ulgą.- Dzięki.- chciałam go przytulić, ale kule mi nie pozwoliły.

- Oj sierotko, ile jeszcze będziesz tak uziemiona?

- Dwa tygodnie. Ja chyba się zabiję!- lamentowałam.

- Już nie przesadzaj.- zaśmiał się.- Jestem pewien, że ten cały Marcel ci nie pozwoli.- szepnął i wszedł do łazienki.

Uśmiechnęłam się do siebie i poszłam do pokoju. Marcel siedział na łóżku i oglądał coś w telewizji. Odłożyłam kule i wyciągnęłam do niego rękę. Chwycił ją i spojrzał na mnie pytająco.

- Pójdziemy do mnie. Tam mam wszystkie tabletki i wygodniejsze łóżko.- zaśmiałam się. 

Wziął kule i z powrotem mi je podał.

- Nie, no nie każ mi z nimi iść. Nienawidzę ich!- protestowałam.

Nie reagując na moje lamenty dalej trzymał je w ręce.

- Zawsze jesteś taki stanowczy?- zapytałam sięgając po kule.

- Jak widzisz, opłaca się.- zaśmiał się.

Poszliśmy do pokoju. Od razu usiadłam na łóżku i rzuciłam kule w kąt pomieszczenia.

- Nigdy więcej ich nie dotknę!- oznajmiłam.

- Zachowujesz się jak pięciolatka.- powiedział i pocałował mnie.

- No, ale czy nie jestem słodka?- zrobiłam minę zbitego pieska.

- Jasne, że jesteś.- uśmiechnął się.

Wskoczyłam pod kołdrę i zakryłam się pod samą brodę.

- Ale tu zimnooo.- stwierdziłam.

- Już idę.- zaśmiał się i puścił mi oczko.

Chwilę później był obok. Przytulił mnie i od razu zrobiło się cieplej.

- I jak?

- Idealnie.- uśmiechnęłam się.- Mogę jutro jechać z tobą na trening?

- Jasne, że tak.- pocałował mnie w czoło.

Nawet nie wiem kiedy odleciałam.

Kiedy wstałam Marcela nie było obok. Wzięłam wszystkie przepisane tabletki i spojrzałam na zegarek. Ósma czterdzieści. Że niby ja o tej godzinie wstałam?! Wstałam z łóżka i wyjrzałam na korytarz czy nigdzie nie ma Marcela. Kiedy byłam pewna, że teren jest czysty chwyciłam ubrania i udałam się do łazienki. Kiedy byłam na miejscu usłyszałam skrzypienie schodów. Jeśli to Marcel idzie do pokoju, to będę martwa jeśli zobaczy, że nie wzięłam kuli. 

UPS ...

Przebrałam się i wyszłam z łazienki. Wszędzie panowała cisza. Byłam pewna, że Schmelzer wrócił na dół, jeśli to w ogóle był on. Spokojna weszłam do pokoju.

- A gdzie masz kule?- usłyszałam chłopaka.

- No ten tego. Zapomniałam?

- A chcesz, żebym ja zapomniał cię wziąć na trening?- zapytał z uśmiechem.

- Nie! Nie zapomnisz, ja nie dam ci zapomnieć.- oznajmiłam.

- Ty o kulach zapomniałaś, więc...

- No dobra! Już! Dawaj mi to cholerstwo.- powiedziałam zła.

- Heidi, nie złość się. Wiesz, że to dla twojego dobra.- przytulił mnie.

- Co ja poradzę? Taki mój charakter.- stwierdziłam.

Zeszliśmy na dół. W salonie siedział Lukas.

- To ty jeszcze nie śpisz?- zdziwiłam się.- po podróży przespałeś ponad połowę dnia, a po imprezie ledwo pięć godzin?

- No widzisz. Jestem wyjątkowy.- zaśmiał się.- A wy gdzie pędzicie?

- Na razie na śniadanie. Później na trening chłopaków.- oświadczyłam.

O dziewiątej czterdzieści wyjechaliśmy. Marcel mógł spokojnie prowadzić, bo wczoraj nic nie wypił.

Na miejscu były już przyjaciółki.

- A co ty tutaj robisz?- zdziwiła się Han.

- Przyjechałam pooglądać jak chłopaki grają.- oznajmiłam.

- Przecież miałaś oszczędzać kostkę.- powiedziała Zuza.

- Przecież oszczędzam. Chyba nie myślisz, że przyszłam tu o kulach.- zaśmiałam się.- A jednak myślisz.- powiedziałam kiedy zobaczyłam jej minę.- Przyjechałam z Marcelem.

- No tak, zapomniałam, że u ciebie został.- przyznała.

- Za dużo się wczoraj wypiło.- stwierdziłam.

- Od razu za dużo. Nie przesadzajmy.

Ja poszłam usiąść na ławce, a dziewczyny pobiegły do chłopaków. Muszą się skupić na treningach, bo w środę grają z Manchesterem w Lidze Mistrzów. A z tego co wiem, to chcą wyjść z grupy bez żadnej przegranej.

Przyjaciółki dały chłopakom niezły wycisk. Nawet Jurgen był pod wrażeniem, kiedy chłopaki ledwo żywi wracali do szatni na przerwę. Reus i Piszczu mieli najgorzej, nie chciałabym być na ich miejscu.

- Świetnie się spisałyście.- pogratulował im.

- Dziękujemy, dla nas to sama przyjemność.- uśmiechnęła się Han.

- Ja już nie chce z nimi trenować!- krzyknął Mario po przerwie.

- Ja też. One są gorsze od trenera!- przytaknął mu Marco.

- To może w końcu mnie docenicie.- zaśmiał się Klopp.- To idźcie się trochę porozciągać, a później gramy.

Dziewczyny postanowiły zrobić sobie przerwę i poszły do szatni. Ja siedziałam i przyglądałam się wyczynom piłkarzy. W pewnym momencie zadzwonił mi telefon.

- Halo?- odebrałam.

- Dzień dobry. Z tej strony Joseph Martin. Dodzwoniłem się do Heidi Georgy?

- Tak, to ja.

- Dzwonię do pani z pewną propozycją. Słyszałem, że pani i przyjaciółka macie zamiłowanie do błyskawic.- zaczął.

- To prawda. A o co chodzi?

- Chciałem zaproponować wam tak jakby pracę. Widzi pani prowadzę gazetę „Błyskawica nas zachwyca” i jeśli pani się zgodzi to chciałbym zamieszczać tam pani zdjęcia. Oczywiście nie za darmo, dostanie pani wynagrodzenie.

- Dobrze, a co ma z tym wspólnego Hannah?

- Z tego co wiem, ma wiele świetnych filmów, na których widać moment od narodzenia do wyładowania pioruna. Za jej zgodą filmy pojawiałyby się na naszej stronie internetowej.- oznajmił.- Co pani na to?

- Jestem mile zaskoczona. Możemy umówić się tak?  Ja porozmawiam z przyjaciółką i jeszcze dzisiaj damy panu odpowiedź?- zaproponowałam.

- Oczywiście, to czekam na telefon. Do usłyszenia.- rozłączył się.

Po chwili dziewczyny wróciły z szatni. Od razu dopadłam Han. Wyjaśniłam jej wszystko i rozmyślałyśmy wszystkie za i przeciw. Godzinę później podjęłyśmy decyzję. 

- Dzwonić?- upewniłam się.

- Jasne, że tak! Druga taka okazja może się szybko nie trafić.- poganiała mnie Han.

- A jeśli to jakiś pedofil?- zaśmiała się Zuza.

- Ha ha ha, bardzo śmieszne.- powiedziałam z sarkazmem.

- No dzwoń!

- No już już.- uśmiechnęłam się.

- Słucham?- usłyszałam głos w słuchawce.

- Dzień dobry, z tej strony Heidi, dzwonił pan do mnie niedawno.- oznajmiłam.

- Tak, pamiętam. Podjęły panny decyzję?- zapytał.

- W tej sprawie dzwonię. Jesteśmy skłonne się zgodzić, ale najpierw musimy poznać wszystkie warunki.

- Oczywiście. Możemy umówić się na jutro, na spotkanie i wszystko sobie wyjaśnimy, co pani na to?

- Niech będzie. To gdzie i o której?

- Może w tej małej kawiarence obok Signal Iduna Park? O piętnastej?

- Dobrze, to do juta.- pożegnałam się i rozłączyłam.

- I jak?- zaciekawiła się Zuza.

- To nie pedofil.- zaczęłam się śmiać.

- Pewności nie masz.- zawtórowała mi.

- A tak na serio, to jesteśmy z nim umówione na jutro o piętnastej w tej kawiarni obok  stadionu.- oznajmiłam.

Po treningu, chłopaki ledwo żyli. Proponowałyśmy im wyjście gdzieś na miasto, ale jedyną rzeczą na jaką mieli ochotę to odpoczynek. Zamówiłyśmy taksówkę i pojechałyśmy do mnie. Na miejscu czekał Lukas. Chyba nie zauważył, ze weszłyśmy, bo dalej tańczył z miotłą do „Baby” Justina Biebera.

Okeeej, wolę nie pytać.

- A wy mówicie, że to ja jestem ta nienormalna.- szepnęłam.- Brawo!- wrzasnęłam.

Mina Luka była bezcenna, ale nie ma się co dziwić.

~*~

No i mamy następny ;3
Jaram się wczorajszym meczem ! Wiedziałam, że to wygrają <3

Rozdział z dedykacją dla Miśki <3 ;*

jeśli ktoś jeszcze nie wie, to nowe opowiadanie jest już wcielone w życie xd
pojawił się pierwszy rozdział ;3 http://jestes-tylko-moim-szczesciem.blogspot.com/

pytania, hejty, prośby, dedyki -> http://ask.fm/poozytywnaa