36. Kochanie wróciłaś!

Kiedy się obudziłam przy moim łóżku siedział Mats. Jeśli dobrze pamiętam.
- Nie ma z tobą Marcela?- zapytałam od razu.
- Jest.- uśmiechnął się.- Zaraz przyjdzie, poszedł tylko po kawę.
- Długo tu siedzicie?
- Ja niecałą godzinę, ale Marcel chyba już o siódmej tu był.
- A która jest?
- Jedenasta dwadzieścia trzy.
- Czyli, że on siedzi tutaj ponad cztery godziny?!- zdziwiłam się.
- Dokładnie cztery i pół.- do sali wszedł Marcel.- Hej.
- Hej.- uśmiechnęłam się.- Nie jesteś zmęczony?- zapytałam robiąc mu trochę miejsca na łóżku.
- Może trochę, ale kawa pomaga.- zaśmiał się.
- Co tam u ciebie słychać?- zapytał Mats.
- Nic nowego. Wczoraj zrobili mi tysiące badań. Możliwe, że jutro będę mogła stąd wyjść.
- A my dzisiaj wyjeżdżamy na zgrupowanie.- powiedział Marcel.
- To już wiem dlaczego nie ma tutaj Han i tej drugiej dziewczyny.- zaśmiałam się.- A kiedy wracacie?
- Dwudziestego siódmego.
- Może wtedy już będę was pamiętała.
- Nie smutaj. Wszystko się ułoży.- blondyn objął mnie ramieniem.
- Oby.
Chłopaki posiedzieli ze mną do czternastej, bo o piętnastej mieli wyjeżdżać. Podpisali mi się na pamiątkę na gipsie i wyszli. Znowu zostałam sama. Przez chwilę siedziałam bez ruchu, ale później wpadłam w histerię. To nie był zwykły płacz czy depresja, to była kompletna histeria. Schowałam głowę pod poduszkę i ryczałam. Łzy ciekły mi jak oszalałe. Lały się wodospadami, a ja nie potrafiłam się ogarnąć.
Nie pamiętam nikogo na kim mi zależało. Oczywiście chodzi mi tu wyłącznie o Marcela. Bo resztę ważnych, dla mnie, osób pamiętam.
Przecież on był dla mnie ważny! Każdy mi tak mówi!
Oddałabym wszystko, żeby mieć w pamięci chociaż jedno wspomnienie związane z nim. Jedno wspomnienie, jeden moment, to naprawdę tak wiele?
Możliwe jest zakochać się w tej samej osobie dwa razy?
Jeśli tak to chyba właśnie mnie to dopadło.
A jeśli nie to łamię wszelkie prawa z tym związane.
Zakochałam się w chłopaku o którym zapomniałam.
To wszystko doprowadzało mnie do szału. Przez kilka kolejnych godzin cały czas płakałam. Nie pomagały żadnego rodzaju środki na uspokojenie lub towarzystwo pielęgniarek.
Najlepsze, że nie było konkretnego powodu przez który tak się zachowywałam. Już nawet nie chodziło o Marcela, po prostu płakałam z bezsilności. Płakałam, bo nie mogłam zrobić nic, żeby coś drgnęło.

Przebudziłam się po trzeciej. Widocznie ten płacz mnie zmęczył i zasnęłam. Usiadłam z kolanami podciągniętymi pod brodę. Odwróciłam się w stronę okna i po prostu się na nie patrzyłam. Pojedyncze łzy spływały mi po polikach.
Nigdy nie zależało mi na czymś tak bardzo jak teraz. 
Co mnie podkusiło, żeby wtedy wychodzić z domu?! No tak, przecież jak się na coś uprę to nie ma bata. A wtedy byłam nieugięta. Bo tak bardzo się napaliłam na tą imprezę. Nie mogłam posłuchać Marcela?! Teraz byśmy dalej byli sobie szczęśliwą parą, a nie kuźwa. Jeszcze gdybym się wtedy nie zachwiała to pewnie bym tego wszystkiego uniknęła!
- Zaraz zaraz. Skąd ja to wiem?! Pamiętam! Pamiętam dzień wypadku!
Poryczałam się ze szczęścia. Może i nie pamiętam jeszcze tych wszystkich osób, ale zrobiłam krok do przodu.
- Halo?- usłyszałam zaspany głos.
- Pamiętam! Pamiętam dzień wypadku!- psiknęłam.
- To wspaniale! Ale tylko to?- zapytał.
- Na razie tak. Jak sobie przypominam ten dzień, to cię tam widzę. Ale nadal nie wiem kim jesteś.- powiedziałam smutnym głosem.
- Damy radę. Razem nam się uda.
- Przepraszam, że cię obudziłam.- dopiero teraz przyszło mi to do głowy.
- Nie ma za co, z takimi informacjami możesz dzwonić o każdej porze.- oznajmił.
- Dziękuję. Jesteś kochany.- uśmiechnęłam się do siebie.- Już cię nie męczę. Kolorowych snów.
- Wzajemnie.- rozłączyłam się.
Sama nie wiem dlaczego najpierw zadzwoniłam do Marcela. Przecież go nie pamiętam. Wiem o nim tyle ile mi ktoś opowiedział.
Później już nie zasnęłam. Siedziałam na łóżku z wielkim uśmiechem.  Około dziesiątej wpadła Han. Nadeszła kolejna dawka informacji o poszczególnych osobach.
- Wiem, że Zuzy na razie nie pamiętasz, więc nie będę cię nią męczyła.- zaśmiała się.- Dzisiaj zajmiemy się Marco.
- To jest ten twój chłopak, tak?
- Tak.- zarumieniła się.- Dokładnie nie wiem co tam między wami jest, ale z tego co wiem, to kochacie się nawzajem wkurzać. A szczególnie Marco ciebie. Mówi do ciebie kochanie, bo cię to denerwuje. A ty zwracasz się do niego po nazwisku. Zawsze się razem śmiejecie i nie można się nudzić kiedy jesteście razem. Jeśli nie pamiętasz za bardzo jak wygląda to przyniosłam kilka zdjęć.- zakończyła monolog i wyciągnęła fotki.
Na kilku byłam ja z Marco.
- Coś mi świta, mam taką jakby świadomość, że go znam. Mów mi coś jeszcze o nim to może się uda.- powiedziałam zadowolona.
Zamiast tego Hannah wyciągnęła telefon i zadzwoniła do kogoś.
- Marco masz chwilkę?
- Hej kochanie, zależy o co chodzi.
- Próbuję przypomnieć cię Heidi, prawie się udało. Chciałam, żebyś chwilę z nią pogadał.
- Daj mi minutę. Może uda mi się wyprosić trochę czasu od trenera.
- OK.- rozłączyła się.
Chwilę jeszcze o nim gadałyśmy. Później zadzwonił telefon. Tym razem mój. Na wyświetlaczu pojawił się napis Reus. Pokazałam telefon Han.
- To on?- zapytałam.
- Tak.- uśmiechnęła się.- Włącz na głośnik.- tak też zrobiłam.
- Masz czas?- zapytała Han.
- Tak, dziesięć minut.- oznajmił.- To zabieramy się do roboty.- zaśmiał się.
- Zaczynam się bać.
- nie masz czego kochanie! Przecież ja ci nic nie zrobię! Ja cię przecież kocham!- śmiał się do słuchawki.- Moja kochana stara dupo! Nie pamiętasz mnie? Tego jak razem tarzaliśmy się w liściach? Jak śmiałaś się z tego, że zgubiłem się na Signal Iduna Park? Albo jak oznajmiłaś mi, że będę chłopakiem Hannah, tylko po to, zeby utrzeć nosa jej siostrze?
- Reus ty cwelu pamiętam cię!- wrzasnęłam.
- Serio?!- zdziwili się.
- Tak!- rozpłakałam się.- Zapomniałeś o tym, że jesteś do sześcianu zboczony.- śmiałam się przez łzy.
- Ona na serio mnie pamięta!- krzyknął.- Kochanie wróciłaś!
- No chyba jednak nie do końca.- stwierdziłam.- Nie pamiętam jeszcze połowy osób.
- Jeśli przypomniałaś sobie mnie, to już z górki.- powiedział.- Ja muszę kończyć. Do zobaczenia.
Jest coraz lepiej. Pamiętam już jedną z zapomnianych osób, co prawda olałabym, zeby to był Marcel. Jednak czuję, że z nim będzie najgorzej. Ale nie mam zamiaru się poddać!

~*~

Wiem, że krótki, ale nie mam już czasu ;c obiecuję, ze następny będzie dłuższy <3
pytania, hejty, prośby, dedyki -> http://ask.fm/poozytywnaa

WESOŁEGO JAJKA <333