34. Nawet nie wiesz jak cię kocham!

Aż do meczu z Wolfsburgiem, nie widziałyśmy się z chłopakami. Oni ostro trenowali, a my byłyśmy zajęte pracą. Do tego ja postanowiłam w końcu trochę oszczędzać kostkę.

- Mam nadzieję, że to wygrają.- odezwała się Zuza.

- Ja też. Chyba są dobrze przygotowani, w końcu odpoczywali od nas całe dwa dni.- zaśmiała się Han.

- Nie przesadzaj. Nie jesteśmy aż takie złe.- odparłam.

Mecz rozpoczął się korzystnie dla BVB. Już w szóstej minucie prowadzili jeden zero. Niestety w trzydziestej piątej minucie totalna klapa. Przy bramce Romana zrobiło się wielkie zamieszanie. Gdyby nie Marcel byłby gol. Sędzia ubzdurał sobie, że blondyn dotknął ręką piłki w bramce i wlepił mu czerwony kartonik.

- Przecież on nie dotknął tej cholernej piłki!- wrzasnęłyśmy równo.

Chłopaki wykłócali się z sędzią, ale nic to nie dało i wkurzony Marcel musiał zejść z boiska. Wolfsburg dostał karnego i minutę później było jeden jeden.

- Idę do niego.- oznajmiłam.

- Przecież cię nie wpuszczą.- powiedziała Zuza.

- Nie ma takiej opcji. Najwyżej siłą się tam dostanę.- stwierdziłam.

- Powodzenia.- zaśmiała się Han

Kilka minut później dotarłam do szatni. Ochroniarz od razu mnie rozpoznał i kiedy zrobiłam maślane oczka bez problemu mnie wpuścił.

- Marcel.- przytuliłam chłopaka.

- Jak ty się tu dostałaś?- zdziwił się.

- Mam swoje sposoby.- zaśmiałam się.- Przyszłam sprawdzić jak się trzymasz.

- Powinienem być teraz na boisku.- powiedział zły na siebie.

- Powinieneś, ale nie możesz przez głupi błąd sędziego.

- Oni mnie tam potrzebują! Mogłem być ostrożniejszy.

- Kochanie, nie mogłeś nic zrobić. To, że tutaj wylądowałeś to głupia pomyłka sędziego.- tłumaczyłam mu.

- Przeze mnie chłopaki mogą przegrać ten mecz.

- Nie przez ciebie. Nie obwiniaj się, to nie twoja wina.

- Stęskniłem się za tobą.- uśmiechnął się.

- Ja za tobą też.- pocałowałam go.

Do szatni chłopaki wrócili z wynikiem dwa do jednego dla rywali. Wszyscy byli źli na sędziego za niesprawiedliwy ‘wyrok’ dla Marcela.

W sześćdziesiątej minucie Kuba wyrównał wynik, ale mecz i tak przegrali trzy – dwa.

Nikt nie obwiniał o to chłopaków. Wszyscy byli wręcz wściekli na sędziego.

- Idziemy do klubu? Muszę się rozerwać.- zaproponował Marco.

- Chętnie, ale my z Heidi mamy już plany.- oświadczył Marcel.

- Taak?- zdziwiłam się.

- Tak.- odparł.

- No dobra, a wy?- zwrócił się do reszty.

- Oczywiście, że tak.- zgodzili się.

- To udanej zabawy wam życzę.- uśmiechnęłam się do nich.

- A my wam randki.- Han puściła mi oczko.

Rozstaliśmy się. Oni poszli w swoją stronę a my w swoją. Marcel odprowadził mnie pod dom.

- Wpadnę po ciebie za godzinę.- uśmiechnął się i mnie pocałował.

- To czekam.

Z bananem na twarzy weszłam do środka. Od razu popędziłam pod prysznic. Wyszłam owinięta ręcznikiem i zaczęłam szukać ubrań. Stałam przed szafą i nie wiedziałam co na siebie włożyć.

- Bu.- usłyszałam szept.

Ktoś położył mi dłonie na biodrach i zaczął całować po szyi.

- Przestraszyłeś mnie.- zaśmiałam się do Marcela.- Miałeś tu być za trzydzieści minut.

- Niby tak, ale nie mogłem już usiedzieć w domu.- oznajmił.

- Oh biedny.- zaśmiałam się.- Dasz mi się ubrać?- zapytałam całując go.

- Czy ja wieem.

- Ej no! Zimno mi się robi.- stwierdziłam.

- Oh biedna.- przedrzeźniał mnie.

- Zabawnee.- stwierdziłam z ironią.

- Też cię kocham misiek.- pocałował mnie w polik.

- To mogę się w końcu ubrać?

- No leć już.- pocałował mnie i mogłam się w końcu przebrać.

Po dziesięciu minutach wróciłam do pokoju.

- Eeem, a  nie będzie ci zimno jak wyjdziemy?

- Jeśli masz auto to nie.- puściłam mu oczko.

- No to się ciesz, że mam.

Wzięłam moje nieszczęsne kule i ruszyliśmy. W drodze dowiedziałam się, że jedziemy na kręgle.

Jasne, że z tą kostką będę mogła grać. Oczywiściee.

Na miejscu było sporo ludzi, ale udało nam się znaleźć wolny tor.

- Dlaczego tam wisi twoje zdjęcie?- zaciekawiłam się.

- Nie chcę się chwalić, ale jestem tutaj rekordzistą.- zaśmiał się.

- Co?!  Nigdy nie mówiłeś, że jesteś tak dobry w kręgle.

- Jakoś nie było okazji.- powiedział.

- Ja wiem po co mnie tutaj zabrałeś! Chcesz mnie upokorzyć!- wybuchnęłam śmiechem.

- Jasne, że tak. Czekałem na to całe życie.- zawtórował mi.

- Ale ty jesteś złyy!- pocałowałam go.

- Idę po coś do picia, zaraz wracam.- oznajmił.

Siedziałam sobie przy wyznaczonym torze i czekałam na Marcela. Nagle podeszła do mnie jakaś dziewczyna.

- Przyszłaś tutaj z Marcelem?- zapytała.

- Przepraszam, znamy się?

- Niekoniecznie. Felicia- podała mi rękę.- Jestem byłą dziewczyną Marcela.- dodała.

- A co to ma do mnie?

- No całkiem sporo. On mnie zdradzał.- oznajmiła.

- Nie chcę być niegrzeczna, ale mnie to nie obchodzi. Nie będę się wtrącała co było między wami.

- Ja cię tylko ostrzegam. Naprawdę, on tylko udaje takiego kochanego i w ogóle, ale kiedy mu się znudzisz znajdzie sobie lepszą.- zaśmiała się.

- Możesz się ode mnie odpieprzyć? Przyznaj się, że po prostu jesteś zazdrosna, co?

Zamilkła. Widziałam jak się w niej gotuje. W każdej chwili mogła mnie uderzyć i nie musiałam na to czekać. Chwilę później dostałam mocnego liścia. Chyba zahaczyła mnie jednym ze swoich wielkich pierścionków, bo kiedy dotknęłam policzka na palcach miałam krew.

- Jesteś kompletną dziwką. Chciałam pogadać po dobroci, ale widocznie tak się nie da.- powiedziała oschle.- Odpieprz się od niego. To mnie kocha i tak już zostanie.

- Jesteś chora. Powinnaś się leczyć dziewczyno.- stwierdziłam, trzymając się za pulsujący od bólu polik.- I nie dam ci się wyzywać od dziwek.- wysyczałam.

- Ja tylko ostrzegam.

- Weź mnie kurwa zostaw w spokoju! Dziewczyno idź do psychiatry, jesteś niebezpieczna.- zaśmiałam się ironicznie.

- Odpierdziel się od Marcela i wszystko będzie okej.

- Już lecę.- wybuchnęłam śmiechem.

- Fel? Co ty tutaj robisz?- usłyszałam za sobą głos blondyna.

Dziewczyna nieźle się zakłopotała. Patrzyła przerażonym wzrokiem raz na mnie, raz na Marcela.

- Twoja była dziewczyna przyszła mnie powyzywać i sprzedać liścia.- wyznałam pokazując czerwony polik.

- Moja była?!- zdziwił się.- Przecież to jest przyjaciółka mojej siostry. Nigdy w życiu z nią nie byłem.

Blondynka zmieszana uciekła.

- Bardzo boli?- zapytał oglądając moją twarz.

- Trochę szczypie, ale to nic wielkiego.- uśmiechnęłam się.

- Wracamy do domu. Trzeba to opatrzeć.- zarządził.

- Nie, zostańmy. Chcę zobaczyć mistrza w akcji.- puściłam mu oczko.

- Zobaczysz następnym razem. Chodź.- wyciągnął do mnie dłoń.

- Niech ci będzie.- przytuliłam go.

Oczywiście musiałam chodzić o kulach. W innym wypadku miałabym, lekko mówiąc, przesrane.

Marcel zawiózł nas do siebie. Usiadłam na kanapie, a on poszedł po wodę utlenioną i plaster.

- Gotowe.- uśmiechnął się kiedy skończył.

- Dziękuję. To co robimy?

- Hm, może jakiś film?- zaproponował.

- Okej. To co oglądamy?

- Wybierz coś.- pokazał na szufladę.- A ja zrobię popcorn.

- Myślałam, że to będzie bardziej pociągające. Chyba więcej nie będę oceniała filmu po tytule.- stwierdziłam w połowie.

- Nie jest taki zły.- bronił go Marcel.

- Bejbe, proszę cię. Już nawet ja bym lepszy film nakręciła.

- Na pewno byłaby to komedia.- zaczął się śmiać.

- Widzę, że we mnie wierzysz.- uderzyłam go poduszką.

- A jak.- zaśmiał się i znalazłam się pod nim.

Przygryzłam dolną wargę i zbliżyłam twarz do chłopaka.

- Jesteś śliczna.- uśmiechnął się i zaczął mnie całować.

Moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Ręce blondyna powędrowały na moją talię.

- To jest o wiele ciekawsze od filmu.- zaśmiałam się.

- Tutaj się z tobą zgodzę.- oznajmił i nasze usta znów się spotkały.

- Reus kochanie!- krzyknęłam.

- Ty mówisz do mnie kochanie?!- zdziwił się.- Marcel co ty jej wczoraj zrobiłeś?!

- Nic mi nie zrobił!- oburzyłam się.

- Okeej. To albo masz gorączkę, albo kosmici cię podmienili.

- Nic z wymienionych.- zaśmiałam się.

- Poddaję się.

- Podaj pilota.- uśmiechnęłam się.

- Rusz dupę kochanie.- zaczął się śmiać.

- Idź ty ćwoku! Marcel kochanieee!

- Przykro mi, ale leżysz mi na kolanach.- odparł.

- Tele kochaniee!

- Sorry, ale głowa mnie napierdziela. Poproś dziewczyny.

- Nie będę się nimi wysługiwała. Mario kochaniee!

- Nie ma opcji. Tak jakby na mnie leżysz.

- No tak. Mats Kochaniee.

- Sorry siora, za wygodnie mi.

- No weźcie! Lukas braciszku mój najukochańszy!

- Masz i się zamknij.- oznajmił dając mi pilota.

- Nawet nie wiesz jak cię kocham!

Chciałam przełączyć, ale baterie się chyba wyczerpały. I znowu się zaczęło.

- Reus kochanie!

- Dobra już pójdę, ale nie mów tak do mnie, bo mi dziwnie.-oznajmił.

- OK. Masz to jak w banku ciole.- zaśmiałam się.

- Aż dziwne, że to powiem, ale sto razy lepiej.

Dostałam baterie i byłam wniebowzięta. Skakałam po kanałach jak głupia, ale przynajmniej byłam cicho i to wszystkim pasowało.

- Kiedy idziesz na zdjęcie szyny?- zapytała Han.

- W środę. Później czeka mnie tygodniowa rehabilitacja.  Na szczęście tylko tygodniowa.

~*~

Macie rozdział, bo akurat przerwa w meczu towarzyskim Brazylia - Rosja ;3

#D. LUIZ ♥ #NEYMAR ♥

na razie zero zero ;p, ale liczę, że Brazylia to wygra ;D

co z tego, że jest wpół do pierwszej xd

najwyżej jutro do szkoły nie wstanę ;p

hahahahaha xd jebłam xd