33. Idź ty zboczony do sześcianu człowieku!

- Denerwuję się.- powiedziałam, gdy została godzina do spotkania.
Siedziałyśmy u chłopaków na treningu.
- Nie masz czym stara dupo!- wrzasnął Marco.
- Ja stara dupa?! Popatrz na siebie debilu!- odgryzłam się.
- Jak śmiesz mnie od debili wyzywać?!- oburzył się.
- Gorzej niż dzieci, a myślałam, że to z czasem zniknie.- załamała się Hannah, na co Zuza tylko poklepała ją po ramieniu.
- Nie rozumiem o co ci chodzi.- powiedział Reus.
- Po raz pierwszy i ostatni się z nim zgodzę.- podsumowałam.
- Kochanie, ja wiem że ty mnie kochasz tak jak ja ciebie.- oznajmił przeczesując włosy.
- HAHAHAHAHA! A to dobree! Aż się popłakałam.- zaśmiałam się.
- Foch forever na minutę!- krzyknął i obrócił się do mnie plecami.
- Tak! Spokój!- ucieszyłam się.
- Gdybym z tobą rozmawiał, powiedziałbym, żebyś się tak nie cieszyła!- krzyknął odwracając się.
- No tak, ale ze mną nie gadasz, jakaa szkooooda.- powiedziałam "smutna".
- Pfff, prędzej świnie polecą, niż się do ciebie odezwę.- stwierdził.
- Latasz?!- zdziwiłam się.
Zaczęłam się śmiać i przybiłam z Matsem piątkę.
- No Marco, chyba już nie jesteś mistrzem ciętej riposty.- zaśmiał się Mario.
- Weźcie juz idźcie na to spotkanie co?- odezwał się Reus.
Dziesięć minut później byłyśmy na miejscu. Usiadłyśmy obok faceta po trzydzieste. Od razu przeszliśmy do rzeczy. Podał nam umowy do przeczytania.
- Dwadzieścia tysięcy od zdjęcia i filmu?!- zdziwiłam się.
- Tak, do tego najnowszy sprzęt.- oznajmił.- To za mało?
- Nie, skądże. Nie spodziewałam się takiej sumy.- przyznałam.
- Wszystko inne też pasuje?- zapytał z uśmiechem.
- Oczywiście, ale mam jeszcze pytanie. Co ile musimy dostarczyć zdjęcia i filmiki?- zaciekawiła się Han.
- To już zależy od pogody i oczywiście stanu zdrowia.- spojrzał na mnie.
- To już wszystko wiemy. Gdzie podpisać?- uśmiechnęła się.
Po dwóch godzinach zadowolone wracałyśmy na Signal Iduna Park.
- Nie wierzę w nasze szczęście!- zapiszczałam.
- Ja też! Jestem najszczęśliwszą osobą na Ziemi!- dodała Han.
Kiedy weszłyśmy na boisko, chłopaki akurat kończyli trening. Przebrali się i razem szliśmy w stronę mojego domu, bo uznaliśmy, ze to nasza miejscówa na imprezy. Spoko.
- I jak? Macie tą pracę?- po raz 89543146 pytał Marco.
- Zaraz mu przywalę. Obiecuję.- oświadczyłam.
- Marco uspokój się, bo nawet mnie denerwujesz!- zaśmiała się Hannah.
- No to powiedzcie w końcu! Tak czy nie?!
- TAK!- wrzasnęłyśmy.
- Wiedziałem.- zaśmiał się Marcel.- Marco wisisz mi drinka.
No tak, to byłoby nierealne, gdyby chłopaki się nie założyli.
- Dobra, to ja lecę się przebrać i za pół godziny jestem u was.- oznajmiła Zuza. Później odłączyła się Han.
- Proszę tylko nie zniszczcie mi domu!- powiedziałam wchodząc na górę.
Po dwudziestu minutach przebrana, zeszłam na dół. W salonie siedziała Han i śmiała się jak głupia. Nie dziwię się. Po całym pokoju biegał Reus z torebką od mąki przywiązaną do głowy, zaraz za nim biegł Mats z butelką wody.
- Żyję wśród debili.- mruknęłam pod nosem i podeszłam bliżej.
- Weź go!- wrzasnął Marco.
- Mats!- krzyknęłam.
- Co jest?
- Idź do sklepu po jakieś ciastka.- zarządziłam.
- Ale z tobą.
- Chyba ocipiałeś, ze ja z tą nogą do sklepu pójdę.- zaczęłam się śmiać.
- No dobra, to zabieram Tele.- oświadczył i wraz z Brazylijczykiem wyszedł.
- Dzięki, dzięki, dzięki !- krzyczał Reus.
- Spoko, a teraz radzę iść ci się umyć.- zaśmiałam się.
- Żebyś ty to wszystko widziała!- mówiła przez śmiech Han, kiedy Reus sobie poszedł
- Chyba jednak się cieszę, że było inaczej.
Równo z chłopakami pojawiła się Zuza.
- Trener dzwonił, powiedział, że mecz z City został przełożony na czwartek i jutro mamy trening o szesnastej.- oznajmił Mats.
- No to dzisiaj ostro balujemy.- zaśmiał się Mario.
Nikomu nie trzeba było dwa razy powtarzać. A w szczególności mi. Wypracowałam sobie super taktykę.
"pierwszy taniec, później jeden drink. Drugi taniec później dwa drinki..."
Po trzecim tańcu byłam już trooochę wstawiona.
- Widzę, że masz zamiar zabalować.- zaśmiała się Zuza.
- Ostatnio praktycznie nic nie wypiłam,jakoś muszę nadrobić.- wyjaśniłam.
- To powodzenia.- powiedziała i gdzieś zniknęła.
Impreza jak to impreza. Wszyscy piją, tańczą, a nawalone pary całują się gdzieś w kontach.
Niczego nie brakowało. Znalazła się nawet taka para. Marcel i ja.
- Jestem tak nawalona, że może się to skończyć ciekawie.- zaśmiałam się.
- Nie tylko ty.- odparł.
Chwilę później byliśmy w moim pokoju. Jak się tam znaleźliśmy nie mam pojęcia. Ale to nie ważne. Usiadłam na łóżku, bo bez kul nie mogłam długo ustać. Marcel po chwili był przy mnie. Całował mnie po szyi, ramionach i wszędzie gdzie się dało.

Rano obudził mnie potworny ból w okolicach skroni, spowodowany zbyt wielką dawką alkoholu, zwany po prostu KACEM. Wolno, straasznie wolno otworzyłam oczy i jęknęłam z bólu.
- Chyba jednak za dobrze się wczoraj bawiłam.- mruknęłam.
Z zamkniętymi oczami przekręciłam głowę na drugą stronę, a moja twarz trafiła na jakiś niezidentyfikowany obiekt. Otworzyłam jedno oko i ujrzałam kartkę. Podniosłam ją i kiedy moje oczy się przyzwyczaiły odczytałam treść.
"Nie chcieliśmy was budzić. My już jesteśmy na treningu. Jak się obudzisz daj znać, to może wpadniemy jeszcze. Chyba, że nie będziesz w stanie ;D Dziewczyny leżą na dole. Wodę i tabletki położyłem obok łóżka. Nie martw się, kule też masz przy sobie.  Marcel ;*"
Wiadomość o wodzie i tabletkach szybko mnie ożywiła.
- No tak, nie mogłeś sobie darować kuli.- westchnęłam.
No, ale gdzieś tam ma rację. I to jest najgorsze! To nie ja mam rację, ale ktoś inny! Niedorzeczne!
Chwilę później wstałam i poszłam się ubrać. Zajęło mi to ponad pół godziny. Przez nogę i ciągłego kaca.
Wróciłam do pokoju i wzięłam jakieś ubrania na zmianę dla dziewczyn. Wiedziałam, że nie będzie im się chciało ruszać i kolejną noc spędzą u mnie.
Kiedy byłam na dole, akurat się budziły. Przywitałyśmy się i dałam im ubrania.
- Która godzina?- zapytała Han, łykając tabletkę.
- Równo osiemnasta.- odparłam.
- To sobie trochę pospałyśmy.- stwierdziła Zuza.
- Trochę?! Chłopaki za dwie godziny kończą trening.- zaśmiałam się.
- Jak oni wstali?- zdziwiła się.
- Nie wiem, ale ich podziwiam.- odezwała się Han.
Miałyśmy napisać do chłopaków, żeby wpadli, ale po dłuższej naradzie stwierdziłyśmy, że nie nadajemy się dzisiaj do życia, więc napisałyśmy, że widzimy się jutro na meczu.
- Nie wiem po co się przebierałyśmy.- zaśmiałam się.
- Oj tam, zawsze ktoś mógł wpaść z niezapowiedzianą wizytą.- odezwała się Zuza.
Wtedy drzwi się otworzyły, a do środka wszedł Lukas.
- No w końcu wstałyście.- zaczął się śmiać.
- A czemu cie na naszej imprezie nie było?- zaciekawiłam się.
- Bo byłem u mamusi i tatusia. Ja jestem grzecznym dzieckiem w przeciwieństwie do ciebie.- oznajmił.
- W to, to ci nie uwierzę.- powiedziała Han.
- No dzięki!
Kilka minut po dwudziestej trzeciej już spałyśmy.

- No daleeej! Możecie to wygrać!- wrzeszczałam na chłopaków.
- Oni MUSZĄ to wygrać.- poprawiła mnie Zuza.
- I wygrają!- dodała Han.
W pięćdziesiątej siódmej minucie padła pierwsza i ostatnia bramka w tym spotkaniu. Zdobywcą był Julia Schieber. Wpadłyśmy w szał.
Takim oto sposobem Borussia Dortmund wyszła z grupy ŚMIERCI na PIERWSZYM miejscu! Nie mogłyśmy się nacieszyć. Kiedy tylko zobaczyłyśmy chłopaków rzuciłyśmy się na nich i zaczęłyśmy gratulować wygranej.
- Jestem z was dumna!- uśmiechnęłam się.
- Świetnie sobie poradziliście.- odezwała się Han.
- Też jestem zadowolony, ale...
- Mario ty zrzędo! nawet się nie odzywaj! Wyszliście z grupy śmierci na pierwszym miejscu! Czego jeszcze chcesz?!
- Wygrać Ligę Mistrzów!- krzyknęła cała drużyna.
- I takie podejście to ja lubię!- podsumowała Zuza.
- To jak lecimy to gdzieś oblać?- zapytałam.
- Czyli zapraszasz nas do siebie tak?- zapytał retorycznie Mats.
- No przecież.- zaśmiałam się.
- To przebieramy się i lecimy do Zielonej!- zarządził Marco.
- Reus ty się tak nie ciesz idioto!
- Ej! Kochanie nie mów tak do mnie!- udał urażonego.
- W tyłek mnie możesz pocałować.- powiedział z sarkazmem.
- To chyba nie ja.- poruszał brawami.
- Idź ty zboczony do sześcianu człowieku!- wybuchnęłam śmiechem.
- Ja, zboczony?! I to do sześcianu?! To ty o tym pomyślałaś!- bronił się.
- A ty nie zaprzeczyłeś ciole!
- Dobra, chyba muszę kroczyć, bo stąd nie wyjdziemy.- Marcel zaśmiał się i zaczął mnie całować.
- Muszę przyznać, że twój sposób na uciszenie mnie bardziej mi pasuje.- uśmiechnęłam się.- Przynajmniej nie jestem ogłuszana.- powiedziałam w stronę Han.
- Też cie kocham.
- A mnie?!
- Maro, Miśku ciebie to najbardziej.- przytuliła go.
Godzinę później byliśmy u mnie. Tym razem obyło się bez alkoholu i tym podobnych rzeczy.

~*~

W końcu go napisałam xd Męczyłam się z nim trzy dni O.O
no, ale już jest ;3
mam nadzieję, ze się podoba ;**

zapraszam na całkowicie patologiczne opowiadanie, które piszę wraz z patologiczną przyjaciółką. Ostrzegam od razu, że to kompletna patola, jak wskazuje nazwa bloga xd
http://patola-patola-everywhere.blogspot.com/


AAAA *.* ZA NIECAŁE TRZY GODZINY MECZ POLSKA - UKRAINA *O*
CHCĘ JUŻ !!!! <333

Taka tam piosenka dnia ;DD Oł je! te rytmy <3 xd